Kocham noce same w sobie. Za otaczająca mnie ciemność i pozory ciszy. Nocą mamy wrażenie, że mamy większe możliwości, jesteśmy bardziej otwarci i otula nas mrok, przez który nikt nie zauważy naszych łez. Za to gwiazdy są jak oczy wpatrujące się w nas. Jakby uważnie się przypatrywały naszym życiu i w dzień chowały się, a w nocy pokazywały, że tak na prawdę wszystko widziały i znają naszą historię lepiej od nas. Słuchają naszych opowieści i słów, które potrafimy wypowiedzieć tylko nocą. Z jakiegoś powodu te małe punkciki na niebie są fascynujące.

Lubię patrzeć w gwiazdy, bo za każdym razem uświadamiają mi, jak wiele jeszcze nie wiemy o wszechświecie i że istnieją rzeczy, które choć za pomocą wyliczeń i doświadczeń jesteśmy w stanie przedstawić, to nie oznacza to, że jesteśmy je w stanie do końca pojąć, a także przez długi jeszcze czas nie będziemy w stanie doświadczyć na własnej skórze i zobaczyć na własne oczy.

Lubimy patrzeć w gwiazdy, bo pozwalają nam dostrzec pewną nieskończoność i to, że wiele rzeczy jest i będzie dla nas tajemnicą. Czasami patrząc na nie szukamy jakichś wskazówek, czegoś co nas pokieruje i zmobilizuje do dalszych działań. Obserwowanie ich jest dla nas czymś ciekawym i fascynującym. To takie oderwanie od rzeczywistości i zagłębienie się w marzeniach.