Nie mogę powiedzieć, żeby kryminał był moim ulubionym gatunkiem. Szczerze mówiąc, przez długi czas unikałam go jak ognia. Kojarzył mi się przede wszystkim z prostym, powtarzalnym schematem. Trup plus śledztwo. Czasem prowadzone przez policjanta, czasem przez dziennikarza, a czasem przez ciotkę Klotkę. Nic ciekawego? Do czasu! Gdyby wszystkie powieści kryminalne były napisane jak „Wiatraki” Krzysztofa A. Zajasa, to byłby to mój ulubiony gatunek! Zdecydowanie!

Tytuł: Wiatraki

Cykl: Trylogia pomorska (tom 1)  

Autor: Krzysztof A. Zajas

Wydawnictwo: Marginesy

Tak to już czasem bywa, że nawet gdy się bardzo nie chce wszczynać się kolejnej afery, ta robi to sam. Lucek jedzie na Pomorze zorganizować wykład na temat interwencji policji poza godzinami służby. I tak się składa, że po drodze sam przeprowadza jedną. Może nic by tego nie było, ale jedno nieostrożne „nadepnięcie na odciska” sprawia, że mężczyzna angażuje się w porachunki lokalnej mafii. Luckowi jest to... jak najbardziej na rękę. Kiedy jego życie osobiste wali się w posadach, on może ganiać „za tymi złymi”. Jednak sprawy szybko się komplikują. Komu może ufać? I gdy Lucek walczy z teraźniejszością, po Krzyckiego coraz bardziej upomina się przeszłość. Kto wygra? Czy rachunki zostaną uregulowane? A wiatraki... kręcą się dalej.

Zakochałam się w tej książce już od pierwszych strona! I nie mówię tutaj od „trzęsienia” ziemi, którym powinno się zacząć każde dzieło. Tak, nawet pomijając ten element, akcja bardzo szybko nabiera tempa, a historia rozwija się dynamicznie i gna w nieoczekiwane kierunki. Zupełnie nie chcę niczego zdradzać, ale dzieje się i to nawet bardzo dużo!

Tak, skończyłam czytać tę książkę parę dni temu i wciąż trzymają mnie emocje. Zacznijmy więc od nich. Historia „Wiatraków” uderza w uczucie czytelnika na wiele możliwych sposobów. Raz go prowokuje, raz wzrusza, czasem odwołuje się do refleksyjnych tonów, a zaraz potem każe biec za bohaterem bez zastanowienia. I ta różnorodność jest jej ogromną zaletą! Bo z jednej strony dostarcza nam wartką, pełną dynamiki opowieść, z drugiej odwołuje się do rzeczy ważnych, spawając, że jest to również lektura wartościowa, skłaniająca do myślenia.

Kolejnym, ogromnym plusem jest kreacja bohaterów. O tak! Co do był za duet, wręcz niepowtarzalny. Autor nie szczędzi swoim postaciom wad i cech charakterystycznych. Z mieszanki tego, co wzniosłe i tego, co wątpliwe moralnie powstają osobowości prawdziwie, a jednocześnie niepowtarzalne. Każdego z nich chce się lubić, ale jest to lubienie z pewnymi wątpliwościami, oparte na kredycie zaufania i świadomości wad. Jednym słowem, dość nietypowe w literaturze. Główny bohaterzy nie są jednoznaczni i to nadaje całej powieści drugiego dna. Co innego, jeśli chodzi o postacie drugoplanowe. Ich ocena nie jest już tak trudna, czarne charaktery budzą przede wszystkim negatywne uczucia i chociaż w historii pojawia się próba odwrócenia takiego wizerunku, nie odniosła ona wielkiego skutku.

Kontynuując wątek bohaterów, świetnie przenoszona jest akcja między głównymi postaciami. Autor ciekawie rozdziela im udział w fabule, a potem nagle zaburza ten układ. Możliwość śledzenia części wydarzeń z różnych perspektyw bardzo dobrze się sprawdza i w połączeniu z licznymi zwrotami akcji sprawia, że czytelnik dosłownie nie może oderwać się od lektury.

Dodatkowym smaczkiem jest bardzo mocne umieszczenie akcji w społeczności lokalnej. Nadaje to powieści klimatu i małomiasteczkowej atmosfery. Dzięki temu jeszcze bardziej angażujemy się w akcję i przeżywamy opisywane wydarzenia.

Ale przejdźmy do najważniejszego, do intrygi! Zagadka utrzymana jest na najwyższym poziomie! To historia nie tylko skomplikowana, ale też wielowarstwowa, obejmująca swoimi „mackami” wiele kwestii i pozornie niepowiązanych osób. Świetnie poznaje się te sekrety i jeszcze lepiej odkrywa ich sedno.

Ale to nie wszystko, jest jeszcze kolejny aspekt tej powieści. Jeśli sądzicie, że życie osobiste nie może odgrywać istotnej roli w kryminalnych zmaganiach policjantów to... jesteście w błędzie. Tutaj wszystko, co dręczy ich serca i kształtuje osobowość, później przekłada się bezpośrednio na rozwój śledztwa. I te relacje międzyludzkie były niezwykle istotne, bardzo silnie akcentowane i ostatecznie... nierozwiązane. To chyba największy dla mnie problem. Chciałam, by wszystko wyjaśniło się już, od ręki. Tymczasem wiele wątków wciąż jest otwartych, a ja muszę wyczekiwać kontynuacji.

I jeszcze jedna rzecz na koniec, podczas czytania „Wiatraków” możecie mieć wrażenie, że wszystko jest zbyt dopracowane... jak na pierwszy tom. To prawda. Ten tytuł jest co prawda początkiem serii, ale nie pierwszym spotkaniem z bohaterami. Zupełnie nie wiem, jak ich premiera mogła zupełnie do mnie nie dotrzeć. Ale to nawet dobrze się składa. Oczekując drugiej części, będę mogła sięgną po wcześniejsze przygody policjantów. I trochę szkoda, że nie wszystkie sytuacje będą dla mnie zaskoczeniem. Jeśli więc wciąż macie „Wiatraki” przed sobą to polecam, genialna książka! Jednak koniecznie sięgnijcie wcześniej po poprzednie tytuły. Mój werdykt: najlepszy kryminał, jaki czytałam do tej pory!

Książkę można znaleźć w tej księgarni - NiePrzeczytane.pl.