Między nami chaos – Samuel Miller

Młodzieżówki są dla mnie książkami, których nigdy nie można być do końca pewnym. Potrafią się okazać zupełnym rozczarowaniem, klonem i schematem, albo paradoksalnie zaproponować coś nowego, świeżego i odkrywczego. I za każdym razem, kiedy sięgam po taki tytuł, czuję zarówno obawę, jak i ekscytację. Do której kategorii zaliczyłam „Między nami chaos”?

"Na końcu życia historia człowieka jest napisana słowami, których nigdy nie wypowiedział".

Wciągnęłam się w tę powieść już od pierwszej strony! Absolutnie pokochałam narrację głównego bohatera, uwielbiam cyniczny „język” oraz krytyczny punkt widzenia, a tutaj mamy ich pod dostatkiem. Główny bohater to klasyczny nastolatek, ma muchy w nosie praktycznie w zestawie z dowcipem. I to połączenie naprawdę świetnie sprawdza się w książce. Trochę cynicznie, trochę żartobliwie, ale też bardzo celnie.

"Czasami jedyny sposób, żeby nauczyć kogoś doceniać to, co ma, to mu to zabrać".

Powieść porusza też niełatwe tematy i robi to w sposób zarówno bezpośredni, jak i delikatny. Otwarcie mówi o chorobie, pozwala nam „odczuć” jej ciężar, zaangażować się w fabułę. To wszystko miesza się z wątkiem traumy i radzenia sobie z trudnymi doświadczeniami. Prawdziwy emocjonalny miszmasz i jazda bez trzymanki! A to wszystko w niecodziennej formie oraz narracji, która bardziej sugeruje, niż opisuje.