Tytuł: Profesor

Autorka: Charlotte Brontë

Wydawnictwo: MG

„Profesor” opowiada historie młodego Anglika, który odrzuca swoje arystokratyczne dziedzictwo i postanawia sam pokierować swoim losem. Nie będzie to jednak łatwa droga, bez przewodnika, czy bratniej duszy na własną rękę odrywać będzie skomplikowane relacje, w tym naturę kontaktów z płcią przeciwną.

„Profesor” to debiut najstarszej z sióstr Bronte, dlatego da się wyczuć, że autorka dopiero rozwija swój talent. Nie brak jednak interesujących obserwacji, czy ciekawych refleksji o życiu społecznym. Główny bohater ma charakter co najmniej osobliwy, zdystansowany, a przez to częściowo antypatyczny. Dużo analizuje i często trafnie dostrzega drugie dno. I ta cecha sprawia, że powieść daje czytelnikowi możliwość dostrzeżenia wielu niuansów. Część z nich stanowi jedynie rys przeszłości, jednak niektóre pozostają wciąż aktualne.

To, co mi spodobało się najbardziej, to świetna relacja z minionej epoki. Opowieść pozwala nam „przenieść się w czasie” i spojrzeć na świat oczami głównego bohatera. Za sprawo opisów codziennego życia odkrywamy prawdziwe oblicze realiów tamtych czasów. Poznajemy nie tylko relacje między bohaterami, ale mamy możliwość lepszego zrozumienia hierarchii społecznej.

Zaintrygowała mnie również przemiana głównego bohatera: z handlarza do profesora. Niektóre cechy charaktery zostały z nim do końca, jednak zmienił on sposób postrzegania pewnych rzeczy, napraw pewności siebie i zaczął wzbudzać autorytet. Wątek ten skłonił mnie do myśli, jak bardzo praca, którą wykonujemy, nas kształtuje. A skoro już mowa o zawodzie, ciekawym wątkiem w fabule jest samo nauczanie. Bohater dużo opowiada o tym, jak jego zdaniem powinien zachowywać się nauczyciel. Co ciekawe, nie są to wyłącznie archaiczne przemyślenia, a całkiem uniwersalne spostrzeżenia.

A gdzie w tym wszystkim kontakt płcią przeciwną? Otóż na miłosny wątek trzeb trochę poczekać. „Profesor” uczy zarówno czytelnika, jak i swojego bohatera cierpliwości. Wątek miłosny pojawia się z czasem i jest nijako dopełnieniem całej opowieści. Jego przebieg pięknie ilustruje to, że w miłości najcenniejsze jest porozumienie dusz, jednak na drodze do szczęścia nie brak gry pozorów, oszustw oraz… złamanych serc.

Sięgacie czasem po klasykę?