My Summer in Seoul – Rachel Van Dyken

Powiem wprost: to nie moja bajka! O K-POPie wiem tylko tyle, że istnieje. Czyli moja wiedza jest dokładnie tak bogata… jak głównej bohaterki. To jaki? Ruszamy do Korei dowiedzieć się co nieco o biznesie muzycznym?

Grace mieszka w USA. Właśnie skończyła studia i ma ochotę rozkoszować się ostatnimi wolnymi wakacjami. Jak się okazuje… nic z tego! Nagle dostaje propozycję stażu i to nie od byle kogo, bo od wujka, właściciela słynnej koreańskiej wytwórni płytowej. Dziewczyna porzuca więc plany na błogie lenistwo i rusza do Korei, gdzie ma przejąć opiekę nad słynnym zespołem. Na miejscu okazuje się, że nie tylko nic nie wie o K-POPie, ale też o zespole i samej Korei. Co więcej… chłopacy zdają się jej nie lubić. Ale Grace tak łatwo się nie poddaje! Ma zamiar przekonać cały świat, łącznie z jednym wyjątkowo przystojnym dupkiem, że nadaje się do tej roboty! I to na przekór wszystkiemu (a zwłaszcza jednej konkretnej osobie).

„My Summer in Seoul” to zabawny i pomysłowy romans. Jak wspomina sama autorka, powieści o zespołach rockowych jest całe mnóstwo, a o koreańskich… tak! To jest „nisza”, którą trzeba wykorzystać.

Jak już wspomniałam, o K-POPie nie wiem nic. Zero. Null. Właśnie dlatego tak dobrze się bawiłam. Czytałam o „świecie”, który jest mi zupełnie obcy, a ja to dosłownie uwielbiam! Odkrywanie nowych rzeczy, nawet jeśli ciężko nazwać to nauką, czy rzetelną wiedzą, to coś, co zawsze sprawia mi ogromną frajdę.

Drugim plusem jest to, że większość powieści… to nie romans. Jeśli obawiacie się, że bohaterowie się odraz razu „spikną”, to nie. Tutaj musi upłynąć wiele stron, zanim w ogóle zacznie działać chemia. A gdy to się dzieje, tworzy się fajny miłosny galimatias. Wcześniej jednak mamy sporo o przeciwnościach losu i trochę o koreańskiej kulturze pracy. Ten ostatni aspekt wydał mi się najbardziej interesujący, bo wiele z poruszonych tematów porywa się z tym, co wyczytałam w reportażach.

I to, co uwielbiam w koreańskich serialach, a co pojawiło się również w tej książce, to… papucie! A konkretnie zwyczaj ich noszenia. Ten motyw jest tak bliski polskim czytelnikom, że świetnie było przeczytać o tym, jak to dla odmiany amerykańskie obyczaje zostały skrytykowane (bo wiecie, w polskich serialach to już większość aktorów w szpilkach i adidasach chodzi po mieszkaniu. Miła odmiana!). Więc uwierzcie mi, w tej książce mówią o papuciach! Serio!

A co spodobało mi się mnie (albo nawet wcale)? Miałam wrażenie, że albo był problem z tłumaczeniem, albo z opisami. Czasami zdania były tak niezgrabne, że musiałam je czytać kilka razy, a i tak nie zawsze rozumiałam, co autorka miała na myśli. Najbardziej w głowie utkwiła mi scena, w której bohater dotknął palcem nosa bohaterki, odskoczył, pokręcił nim, kopnął powietrze. No wyobraźcie to sobie!

Nie za bardzo przypadł mi do gustu również motyw emocjonalnych problemów głównego bohatera. O ile pozostali członkowie zespołu mieli ciekawe charaktery i racjonalne powody do rozterek, to główny bohater momentami zachowywał się… dziwnie. Zwłaszcza w finałowych „wielkich kłótniach”, które tradycyjnie poprzedzają happy end. Mężczyzna zachował się w sposób, który w moim odczuciu powinien go przekreślić w oczach dziewczyny. No ale cóż… ma fart, że Grace jest bardziej wyrozumiała.

Pomimo tych mankamentów, bawiłam się przy książce świetnie! Sporo jest tu naprawdę zabawnych scen (pozdrawiam misie, które uświadamiają, czym jest miłość). Dlatego mam też nadzieję, że autorka zdecyduje się napisać o pozostałych członkach zespołu. Z pewnością przeczytam!

Dominika Róg-Górecka